گلایه

هر حکایتی، شکایتی است
قصه ای ، ز غصه ای است
 از غروب آشتی ، کنایتی است
نه دگر کبوتر دلی که پر زند
در هوای پاک و روشن نوید
 خو گرفته با غبار راه
 دیده ی سپید
 سینه ی سیاه
 هر دریچه ای که باز می شود
 از شکاف آن
دست استغاثه ای دراز می شود
هر ترانه ای که ساز می شود
 ناله ی نیاز می شود
 با خمیر ِ لحظه های بی درنگمان
 مایه ی گلایه ایست
آفتاب و ماهتاب
آفریدگار ِ سایه ایست
***
ای شکوفه های خرم ِ بهار !
خسته ایم
 بسته ایم
تا درین خزان جاودان نشسته ایم
 ای ستاره های آسمان ِ پاک !
مانده ایم
رانده ایم
تا به خاک تیره ، دل نشانده ایم
 گوش ما پر از دریغ ِ روزگار
خود چو روسپی ، در انتظار سنگسار
هر حکایتی ، شکایتی است
قصه ای ، ز غصه ای است
از غروب آشتی ، کنایتی است